กลุ่มกิจกรรมอนุรักษ์เต่าทะเล

1. กิจกรรมลงทะเบียนเต่าทะเล

ในการอนุรักษ์เต่าทะเลนั้น ข้อมูลทางชีววิทยาและนิเวศวิยาของเต่าแต่ละชนิดมี ความสำคัญอย่างยิ่ง เช่น ข้อมูลการแพร่กระจาย ช่วงเวลาของปีที่วางไข่ อายที่จะถึงวัยเจริญพันธุ์ (Maturity) ฯลฯ ซึ่งข้อมูลเหล่านี้สามารถได้มาโดยการทำเครื่องหมายที่ตัวเต่าทะเลก่อนปล่อยเพื่อเก็บข้อมูลเมื่อเต่ากลับมาวางไข่หรือได้รับบาดเจ็บเกยตื้น การทำเครื่องหมายในเต่าทะเลสามารถทำ ได้หลายวิธีและมักจะใช้หลายวิธีร่วมกัน ในเต่า 1 ตัว เพื่อเพิ่มโอกาสในการได้ข้อมูลให้ มากที่สุด

ลูกเต่าทะเลที่จะปล่อยสู่ธรรมชาตินั้นต้องได้รับการตรวจประเมินสุขภาพว่าแข็งแรง ปราศจากโรคและสามารถที่จะหากินได้เองก่อนที่จะนำไปปล่อยและเนื่องจากในปัจจุบันยังไม่มีใครทราบถึงวงจรชีวิตของเต่าทะเลอย่างสมบูรณ์ทำให้ในการปล่อยลูกเต่าทะเลนั้นยังไม่สามารถกำหนดวิธีการปล่อยที่ดีที่สุดได้เช่น อายที่สมควรปล่อย สถานที่ปล่อย ฯลฯ ยังคงต้องรอการศึกษาวิจัยในอนาคต แต่หลักการคร่าว ๆ ที่ควรยึดปฏิบัติก็คือ ควรทำการปล่อยจากหาดที่เป็นแหล่งกำเนิด หรืออย่างน้อยควรปล่อยในบริเวณที่มีแหล่งหากินสำหรับเต่าทะเลชนิดนั้น ๆ หรือมีรายงานพบเต่าทะเลชนิดนั้นหากินอยู่และเป็นบริเวณที่ไม่มีการทำประมงของมนุษย์มากเกินไป เพราะลูกเต่าที่ปล่อยเมื่อมีอายุเลย 10 วันแรกของชีวิต ซึ่งเป็นการพ้นช่วงที่มีการว่ายออกทะเลลึกไปแล้ว มักจะหากินอยู่บริเวณที่ปล่อยอย่างสะเปะสะปะจึงควรปล่อยลูกเต่าในบริเวณที่ปลอดภัยและมีอาหาร หรืออาจอยู่ใกล้เคียงหาดที่เป็นแหล่งกำเนิดของลูกเต่าชุดนั้น ๆ และควรทำเครื่องหมายที่เหมาะสมกับขนาดของเต่าและเก็บข้อมูลการปล่อยให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ตามหลักความเป็นจริงแล้ว เต่าทะเลซึ่งเป็นสัตว์ป่าหายากและใกล้สูญพันธุ์การจัดการต่าง ๆในการอนุรักษ์จำเป็นจะต้องมีการวางแผนอย่างละเอียดรอบคอบ และที่สำคัญ คือต้องมีการติดตามผลเพื่อนำมาปรับเปลี่ยนการจัดการให้เกิดผลดีที่สุด การปล่อยลูกเต่าทะเล ก็เป็นโอกาสอันดีที่จะได้ประชาสัมพันธ์และให้ความรู้กับประชาชนที่มาเข้าร่วมถึงสถานการณ์ในปัจจุบัน

Passive integrated transponder (PIT tags) นิยมเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า ไมโครชิพ (Microchip) เป็นไมโครโปรเซสเซอร์ขนาดเล็กที่เคลือบด้วยวัสดุที่ไม่ทำปฏิกิริยากับ ภูมิคุ้มกันของร่างกาย ซึ่งจะส่งสัญญาณหมายเลขเฉพาะตัวออกมาเมื่อได้รับสัญญาณวิทยุจากเครื่องอ่านหมายเลขในระยะใกล้ตัว ไมโครชิพมีขนาดยาว 12 มิลลิเมตร เส้น ผ่านศูนย์กลาง 2.1 มิลลิเมตร ในเต่าทะเลจะฝังไมโครชิพที่ใต้ผิวหนัง (Subcutaneous) บริเวณไหล่ ซึ่งจะฝังไว้ที่ไหล่ข้างซ้ายแต่บางหน่วยงานอาจฝังไว้ทั้ง 2 ข้างเพื่อป้องกันการสูญหายและเพิ่มโอกาสในการได้ข้อมูล ไมโครชิพมีข้อดีคือมีอายุการใช้งานยาวนานมาก (ข้อมูลจากการใช้ในสัตว์บกใช้ได้นานถึง 75 ปี) และสามารถทำในเต่าขนาดเล็กแต่มีราคาค่อนข้างสูงเมื่อเทียบกับแถบโลหะ หากไม่มีเครื่องอ่านก็จะไม่สามารถตรวจหาหมายเลขได้ซึ่งราคาของเครื่องอ่านหมายเลขค่อนข้างแพงและบางครั้งไมโครชิพที่ฝังไว้ใต้ผิวหนังอาจเคลื่อนย้ายไปจากจุดเดิม ทำให้ลำบากในการตรวจหา การฝังไมโครชิพควรทำในเต่าที่มีขนาดไม่เล็กเกินไป โดยควรมีอายมากกว่า 6 เดือน หรือความยาวกระดองหลังมากกว่า 10 เซนติเมตร หรือมีน้ำหนักมากกว่า 1กิโลกรัม ขึ้นไป สาเหตุที่ไม่ควรทำในเต่าขนาดเล็กเพราะบริเวณไหล่มีเส้นเลือดใหญ่อยู่ในเต่าขนาดเล็กจะมีโอกาสเสี่ยงที่จะพลาดไปโดนเส้นเลือดที่ไหล่ในขณะทำการฝังไมโครชิพ

อย่างไรก็ตามการลงทะเบียนเต่าทะเล คงไม่สามารถได้รับข้อมูลทุกอย่างอย่างครบถ้วน เนื่องจากอาจเกิดการสูญหายจากเต่าทะเลที่ไม่สามารถตรวจเช็คได้ แต่จะเป็นเครื่องมือตรวจสอบการเจริญเติบโต การอยู่รอดของเต่าทะเล ในกรณีที่เต่าทะเลตัวนั้นกลับขึ้นมาบนบกอีกครั้งหนึ่ง

แนวทางการดำเนินกิจกรรม

1. คัดเลือกเต่าทะเลที่สุขภาพดี สภาพร่างกายครบถ้วนสมบูรณ์ มีขนาดความกว้างกระดองความยาวกระดองและน้ำหนักที่เหมาะสม
2. วัดขนาด ชั่งน้ำหนัก และบันทึกข้อมูลของสภาพร่างกาย
3. ตรวจเช็คหมายเลขไมโครชิพให้ถูกต้อง พร้อมจดบันทึก
4. ติดไมโครชิพเต่าทะเลที่จะปล่อยสู่ธรรมชาติ
5. ตรวจเช็คหมายเลขไมโครชิพอีกครั้ง
6. ปล่อยเต่าทะเลสู่ธรรมชาติ

2. กิจกรรมศึกษาพฤติกรรมของลูกเต่าทะเล

การอนุบาลลูกเต่าทะเลคือการนำเต่าทะเลในวัยเด็กมาเลี้ยงในสภาพแวดล้อมที่มนุษย์ทำขึ้น ในการเลี้ยงจำเป็นต้องอาศัยองค์ความรู้ทั้งในแง่ชีววิทยาของเต่าทะเลและหลักวิชาการทางวิทยาศาสตร์อื่นๆที่เกี่ยวข้องและถึงแม้ว่ามนุษย์จะสามารถจำลองสภาพแวดล้อมในที่เลี้ยงได้เหมือนกับสภาพแวดล้อมจริงๆในธรรมชาติได้ก็ตาม แต่ความรู้พื้นฐานทางชีววิทยาของเต่าทะเลในปัจจุบันก็ยังคงมีน้อยและต้องมีการศึกษาค้นคว้าอีกต่อไป อุปสรรคสำคัญที่พบในการอนุบาลลูกเต่าทะเลได้แก่การจัดการด้านอาหารและโภชนาการและปัญหาสุขภาพรวมทั้งโรคต่าง ๆ และปัจจัยอื่น ๆ เช่น คุณภาพน้ำ ความหนาแน่นในการเลี้ยง เพราะเต่าทะเลจะมีพฤติกรรมก้าวร้าวหากเลี้ยงในปริมาณที่หนาแน่นเกินไป รวมไปถึงพฤติกรรมการดำน้ำลึกเพื่อกินอาหาร ในการอนุบาลลูกเต่าทะเลนั้น ข้อมูลทุกอย่างมีความสำคัญมาก ทั้งในการนำไปใช้ในการศึกษาวิจัย หรือเพื่อการสืบหาสาเหตุเมื่อเกิดความผิดปกติขึ้นในโรงเพาะเลี้ยง ทั่วโลกพยายามศึกษาวิจัยต่าง ๆ เพื่อให้เกิดความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้องในเรื่องชีววิทยาและนิเวศวิทยาของเต่าทะเล เพื่อให้เกิดประสิทธิภาพในการวางมาตรการอนุรักษ์และป้องกันการลดจำนวนลง

แนวทางการดำเนินกิจกรรม

1. คัดเลือกเต่าทะเลที่มีอายุเท่ากัน ขนาดเท่ากัน
2. อนุบาลที่ระดับความลึกน้ำต่างกัน
3. ให้อาหารในปริมาณเท่ากันตามหลักวิชาการ
4. บันทึกพฤติกรรมการดำน้ำในการกินอาหารของเต่าทะเล
5. ตรวจสอบน้ำหนักของอาหารที่เหลือ
6. คำนวณน้ำหนักอาหารที่เต่าทะเลกิน
7. ทราบความลึกของน้ำที่เหมาะสมต่อความสามารถในการดำน้ำเพื่อกินอาหารของเต่าทะเล

หัวข้อที่ 3 นำเสนอสาระในหัวข้อวิถีชีวิตประมงท้องถิ่นในฐานะ "ต้นทุนชีวิต"

ซึ่งได้สื่อถึงเรื่องราวความสัมพันธ์ของวิถีชีวิตของชุมชนประมง กับทรัพยากรทางทะเล ซึ่งบอกเล่าเรื่องราวผ่านชีวิต เฒ่าทะเลแห่งชุมชน ซึ่งสะท้อนถึงภูมิปัญญาพื้นบ้านในการเดินเรือ ด้วยการสังเกตน้ำขึ้นน้ำลง สภาพดินฟ้าอากาศ ลักษณะลม ตำแหน่งดวงดาวบนฟ้า ร่องน้ำ พฤติกรรมของสัตว์น้ำในทะเล เช่น กุ้ง ปลา การใช้เครื่องมือประมง รวมทั้งความเคารพธรรมชาติ โดยจะทำพิธีบูชาแม่ย่านางเรือก่อนออกเดินทะเล เพื่อให้แคล้วคลาดจากภยันตรายต่างๆ รวมทั้งประวัติศาสตร์และความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในชุมชนชาวประมง